Ιστορία του Αλιόσα και της μαγικής κοτούλας

Αυτή η ιστορία που έγραψε ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Αντονι Πογκορέλσκι (προάγγελος, λέγεται, του Γκογκόλ) μιλά για ένα αγόρι, τον Αλιόσα, που ζούσε, πριν πολλά πολλά χρόνια, μακριά από τους γονείς του, εσωτερικός σε σχολείο της Αγίας Πετρούπολης. Τα περιορισμένα οικονομικά μέσα της οικογένειας δεν επέτρεπαν στο παιδί συχνά ταξίδια στο γενέθλιο τόπο κι έτσι, στις διακοπές έμενε ολομόναχος στο σχολείο και θλιβόταν. Ευτυχώς, όμως, γνωρίζοντας πόσο πολύ ο μικρούλης αγαπούσε και φρόντιζε τα ζώα, ο διευθυντής του σχολείου τον άφηνε να φροντίζει το κοτέτσι που είχε κάπου στο λαχανόκηπο κι έτσι με τις κότες ο Αλιόσα περνούσε την ώρα του και κάπως διασκέδαζε τη μοναξιά του. 

Μάλιστα, είχε ιδιαίτερη αδυναμία σε μια μαύρη κοτούλα μ ένα ωραίο λοφίο στο κεφάλι. «Μαυρούλα μου, φουντωτούλα μου...» την έκραζε διαρκώς. Ωσπου ένα πρωί η μαγείρισσα φώναξε στον Αλιόσα: «Για πιάσε μου τη μαύρη κότα, τη μικρή, να τη σφάξω, να τη μαδήσω, να τη βράσω. Γιατί θέλω να κάνω σούπα». Και ο Αλιόσα, που αγαπούσε πολύ τη φουντωτούλα του, αφού πρώτα έκλαψε απαρηγόρητα, έπειτα έτρεξε κι έφερε το χρυσό φλουρί που φύλαγε από τότε που φεύγοντας από το σπίτι του είχε δωρηθεί από τη γιαγιά του. Και χωρίς να διστάσει, το έδωσε στη μαγείρισσα μήπως και λυπηθεί τη μαυρούλα. Οντως εκείνη πήρε το φλουρί, το έβαλε στην τσέπη της κι έπιασε άλλο κοτόπουλο.

Αλλά από το ίδιο εκείνο βράδυ αρχίζουν οι περιπέτειες για τον Αλιόσα. Ασφαλώς και για τη φουντωτή κοτούλα.η οποία δεν ήταν μια οποιαδήποτε κότα, παρά ήταν ένα μαγεμένο μικροσκοπικό ανθρωπάκι, υπουργός σ ένα βασίλειο πνιγμένο στο χρυσάφι και στα πετράδια.

 «Σ ευχαριστώ που έσωσες από βέβαιο θάνατο τον καλό μου φίλο, τον πιστό μου υπουργό», του είπε ο βασιλιάς, όταν με τρόπο μαγικό συναντήθηκαν, και υποκλίθηκε μπροστά στο παιδί. Κι εκείνο: «Εγώ έσωσα μονάχα τη μαύρη κοτούλα μου από τα χέρια της μαγείρισσας», είπε. Αλλά ο βασιλιάς συνέχισε: «Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα της ανταμοιβής. Ο,τι κι αν ζητήσεις, θα το χεις!». Και ο Αλιόσα στη στιγμή: «Θέλω να ξέρω τα μαθήματά μου όλα, χωρίς να χρειάζεται ούτε να μελετώ ούτε να διαβάζω ούτε να γράφω».

Κι έπειτα, κι αφού οι αληθινοί και δίκαιοι βασιλείς τηρούν τις υποσχέσεις τους, ο Αλιόσα έγινε πρώτος, κατάπρωτος στο σχολείο.

 Κι έπειτα, κι αφού τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς κόπο, το παραμύθι, μέσα από οδυνηρές για το παιδί και την κοτούλα-υπουργό διαδικασίες, πήρε τέλος. Και ο μικρούλης δεν καλοήξερε εάν πράγματι έζησε όλη αυτή την περιπέτεια ή την ονειρεύτηκε, καθώς ψηνόταν στον πυρετό.

Το μόνο  σίγουρο για τον Αλιόσα ήταν ότι ανακάλυψε μια καινούρια μαγεία μέσα στις σελίδες των βιβλίων κι από τότε συνέχισε να ανοίγει μαγικές πόρτες καθημερινά